We leefden en werkten er bijna een jaar naartoe. Zochten en vonden. E-mailden en belden. Organiseerden wat er te organiseren viel. Regelden wat geregeld moest worden. Verzonnen er dingen bij. Pasten zaken aan. En verheugden ons meer en meer.
We kenden het programma van voren naar achteren. Konden examen doen in alle namen. Hadden de taken verdeeld. Wisten precies hoe het menu eruit zou zien. En hoe laat de hulptroepen zouden arriveren. We waren er helemaal klaar voor. Maar wat we níét konden voorbereiden was hoe de avond zou verlopen.
Wat zouden deze ruim honderd deelnemers, gezamenlijk dan wel in groepjes, met elkaar delen? Zouden er nieuwe verbanden ontstaan? Oude liefdes ontroesten? Nieuwe liefdes ontluiken? Vriendschappen gesmeed of juist definitief verbroken worden? Zakelijke relaties worden aangeknoopt?
Toen was het zover. En het was overweldigend. Niet alleen aan onze kant, maar ook aan die van jullie, zo lezen we in jullie mails. Te mooi om maar voor één keer te bestaan. Daar hoeven we helemaal niets nieuws voor te organiseren, dat is, nu al, een gegeven. Er branden al heel veel vuurtjes. Dit is niet een einde. Maar juist een heel mooi begin.
maandag 20 december 2010
December 2010: koude dagen, warme herinneringen
Er is veel gebeurd sinds november. We reisden telefonisch de hele wereld af. Thessaloniki. Kaapstad. Basel. Moskou. En nog veel meer. We mailden met heel België en half Nederland. We vonden jullie overal en nergens. En de groep blijft maar groeien. Net als ons enthousiasme.