We leefden en werkten er bijna een jaar naartoe. Zochten en vonden. E-mailden en belden. Organiseerden wat er te organiseren viel. Regelden wat geregeld moest worden. Verzonnen er dingen bij. Pasten zaken aan. En verheugden ons meer en meer.

We kenden het programma van voren naar achteren. Konden examen doen in alle namen. Hadden de taken verdeeld. Wisten precies hoe het menu eruit zou zien. En hoe laat de hulptroepen zouden arriveren. We waren er helemaal klaar voor. Maar wat we níét konden voorbereiden was hoe de avond zou verlopen.

Wat zouden deze ruim honderd deelnemers, gezamenlijk dan wel in groepjes, met elkaar delen? Zouden er nieuwe verbanden ontstaan? Oude liefdes ontroesten? Nieuwe liefdes ontluiken? Vriendschappen gesmeed of juist definitief verbroken worden? Zakelijke relaties worden aangeknoopt?

Toen was het zover. En het was overweldigend. Niet alleen aan onze kant, maar ook aan die van jullie, zo lezen we in jullie mails. Te mooi om maar voor één keer te bestaan. Daar hoeven we helemaal niets nieuws voor te organiseren, dat is, nu al, een gegeven. Er branden al heel veel vuurtjes. Dit is niet een einde. Maar juist een heel mooi begin.

woensdag 2 maart 2011

Herinneringen aan wie niet meer is ...

Toen we met onze zoektocht naar jullie begonnen, hadden we nog geen idee van wat ons allemaal te wachten stond. De blik was gericht op ‘een leuke reünie’ en daar werkten en werken we met hart en ziel aan. Maar de weg ernaartoe is al even gedenkwaardig als de reünie zelf straks, in onze overtuiging althans, zal zijn.

Soms stonden we met lege handen. Want wie kan het bericht bevatten dat een klasgenoot er niet meer is? Uit het leven is weggerukt door een nietsontziende ziekte of een ongeluk? Heb je zo’n oude vriend of vriendin, neem dan op 2 april een ingelijste foto mee. Wij zorgen voor een mooie plek en voor kaarsjes.

Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)