We leefden en werkten er bijna een jaar naartoe. Zochten en vonden. E-mailden en belden. Organiseerden wat er te organiseren viel. Regelden wat geregeld moest worden. Verzonnen er dingen bij. Pasten zaken aan. En verheugden ons meer en meer.

We kenden het programma van voren naar achteren. Konden examen doen in alle namen. Hadden de taken verdeeld. Wisten precies hoe het menu eruit zou zien. En hoe laat de hulptroepen zouden arriveren. We waren er helemaal klaar voor. Maar wat we níét konden voorbereiden was hoe de avond zou verlopen.

Wat zouden deze ruim honderd deelnemers, gezamenlijk dan wel in groepjes, met elkaar delen? Zouden er nieuwe verbanden ontstaan? Oude liefdes ontroesten? Nieuwe liefdes ontluiken? Vriendschappen gesmeed of juist definitief verbroken worden? Zakelijke relaties worden aangeknoopt?

Toen was het zover. En het was overweldigend. Niet alleen aan onze kant, maar ook aan die van jullie, zo lezen we in jullie mails. Te mooi om maar voor één keer te bestaan. Daar hoeven we helemaal niets nieuws voor te organiseren, dat is, nu al, een gegeven. Er branden al heel veel vuurtjes. Dit is niet een einde. Maar juist een heel mooi begin.

zondag 13 maart 2011

Zoektocht

Op 85 deelnemers zitten we. En de ervaring leert dat het met deadlines voor aanmeldingen is als met houdbaarheidsdata op verpakkingen. Ze worden wel gelezen, maar op een geheel eigen wijze geïnterpreteerd. Dus het zou zó maar eens kunnen gebeuren dat we de 100 halen. Heb jij je eigenlijk al aangemeld? Zo niet, hup, hiernaast invullen, vijf tellen werk!

Nog geen drie weken te gaan. Het wordt moeilijker om er níét mee bezig te zijn. Waar we ook zitten: we kijken naar het weblog. Hoe laat we ook thuiskomen:  we checken nog éven onze mail. Van de week een prachtige terugblik ontvangen; twee A4’tjes lang (van wie? Dat zien jullie op 2 april), compleet met muziek uit die tijd. Ieder op onze eigen plek wandelden we met onze ogen dicht weer even door gangen en straten. Snoven de geuren op van toen. A la recherche. Maar dan zonder temps perdu. Want juist door die zoektocht, waar we mei vorig jaar mee startten, is die tijd weer zeer tastbaar. Toen zaten we er middenin en gleden de dagen soms geluidloos voorbij.

We horen en lezen dat er al kleine filialen van onze reünie zijn ontstaan. En ook zelf doen we eraan mee. We mailen en bellen. Er ís eigenlijk allang een reünie, al is deze vooralsnog alleen virtueel. Dat is natuurlijk erg ‘anno 2011’. Maar op 2 april doen we het gewoon weer even ‘anno negentienzoveelentachtig’. Holiday! Celebrate!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten